Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ενώ είναι πεσμένοι σηκώνουν τους άλλους…

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γελάνε δυνατά, που μιλάνε δυνατά, που αγαπάνε δυνατά, που κλαίνε λες και έσπασε κύμα, που φωνάζουν μέσα στους δρόμους, στις απειλές και στη ανοχή.

Mου αρέσουν οι άνθρωποι με τα φωτεινά χαμόγελα και με τους σπασμένους φόβους.

Οι άγριοι,
οι αδέσποτοι,
οι αδάμαστοι,
οι πληγωμένοι,
οι τρελαμένοι,
οι χαοτικοί,
οι σιωπηλοί,
οι χρωματιστοί,
αυτοί που αναζητούν τον ένα Νόμο.

Mου αρέσουν οι άνθρωποι που ξέρουν να χάνονται μέσα σ ένα βλέμμα, σ ένα βιβλίο, σ ένα σώμα, σε μια ελπίδα, μέσα στο απόλυτο, μέσα στο μοιραίο.

Mου αρέσουν οι άνθρωποι που ξέρουν να σέβονται όταν όλοι οι άλλοι γίνονται χυδαίοι.

Oι άνθρωποι που φιλιούνται και είναι λες και καταπίνουν ο ένας τον άλλον, που κάνουν έρωτα και είναι σαν τον αυτό που λέει ο Καρούζος αν θυμάμαι καλά που εξαϋλώνονται χωρίς σκέψη.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που όταν αντικρίζουν τα σκοτάδια τους και ψάχνουν μέσα σε πανικούς να δουν που είναι και τι κάνουν και όλοι τους λένε ότι η πόρτα ανοίγει απ΄έξω, τότε εκείνοι απλά βλέπουν ότι η πόρτα είναι το μέσα τους…

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ενώ είναι πεσμένοι σηκώνουν τους άλλους…

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που μπορούν ν αναγνωρίζουν την γήινη φύση του ψέματος και την συμπαντικότητα της αλήθειας…

Αυτοί που ξέρουν να φτιάχνουν τα πιο αληθινά παραμύθια…

Αυτοί που δίνουν όταν δεν έχουν…

Αυτοί που ξέρουν να ζουν μέσα σε κάθε κατάσταση γιατί μπορούν να νιώσουν την παροδικότητα των πάντων και πώς μένεις στην όποια φάση μέχρι να πάρεις το μάθημα, από τoν εαυτό σου στον εαυτό σου…

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξύπνησαν ένα πρωί και απλά την έκαναν από το κατεστημένο τους, ένιωσαν την ελαφρότητα της βαρύτητας…

Αυτοί που ξέρουν να φεύγουν…

Μου αρέσουν αυτοί που έζησαν τον κοινό θάνατο του άστεγου έρωτα.

Άννα Καρρά

Πηγή

Share on Google Plus